Od Detlefa "Czas Terroru" (śmierć Blanki Alonzo)

W narkotykowym szale wleciałem do pokoju trzaskając drewnianymi drzwiami o ścianę. Wszystko było tak pięknie wyostrzone i pełne kolorów, lecz po chwili zaczęło blednąć i zdałem sobie sprawę, że muszę ponownie się zaciągnąć. Pech chciał, że resztę tego mocniejszego towaru - hybrydy Złotego i Szmaragdowego Pyłu, zostawiłem w tajnej skrytce w mojej kwaterze - grubej skarpecie schowanej za łóżkiem.

- Co ty kurwa robisz? - spytała spokojnie kobieta, która podniosła się nagle z łóżka. Jej brązowe loki oraz nastoletnia twarz od razu stały się znajome.

To Blanca Alonzo. Znałem ją tylko z widzenia, ale jej obraz utkwił w mojej głowie, więc jakby co wiedziałem o kim i w jakiej pozycji opowiadali swoje fantazje erotyczne inne Demony, z którymi miałem okazję stać na warcie. Tylko co ona robi w moim pokoju? Nieważne!

- Gdzie to kurwa jest? - pytałem sam siebie pod nosem, gdy pełzałem po podłodze w poszukiwaniu zaginionej skarpety. - Verdammt! - krzyczałem jak ranny łoś. - To już zaczyna przemijać!

- Słuchaj - wtrąciła spokojnie Blanca. - Nie wiem kim jesteś, ani z jakiej nory wypełzłeś, ale masz stąd wyjść.

Jej stoicki spokój zaczynał mnie denerwować. Wchodzi mi do pokoju, traktuje go jak swój i jeszcze nalega, żebym to ja wyszedł. Ciekawe, czy była tak spokojna, gdy bomby zaczęły spadać.

Na szczęście postanowiłem jej nie słuchać i dalej kontynuowałem moje poszukiwania skacząc po kwaterze. Przerzucałem i wywracałem dosłownie wszystko: ubrania, książki, szuflady z komody, łóżko, a po skarpecie nie było nawet śladu. Punktem kulminacyjnym stał się moment, gdy wywróciłem komodę. Wtedy zaczął się łamać stoicki spokój Blanki.

- Słuchaj. - zaczęła z zaciśniętymi zębami próbując udawać spokojną. - Nie wiem kim jesteś ale wasz wypierdalać, bo o wszystkim dowie się Evans. Po tym rzuci Cię psom na pożarcie, a ja będę z radością patrzeć na widok twoich zmasakrowanych zwłok.

- Stanik? - spytałem chwytając za rączkę przypadkowy stanik. - Pamiętam, że z Rose pieprzyliśmy się tylko u niej!

- Oddawaj to! - Blanka nie wytrzymała i rzuciła się na mnie chwytając za stanik. Oboje z nas szarpaliśmy za to ze wszystkich sił. Zaparłem się nogami o podłoże, aby nie dać sobie go wyrwać.

Blanca pomimo swojej szczupłej budowy okazała się bardzo silna. Po chwili próby sił zadałem sobie pytanie: Na chuja ja w ogóle to trzymam? Popatrzyłem więc na zaciętość twarzy Blanki i zaciskając zęby z wysiłku wycedziłem:

- Jak tak bardzo go chcesz, to masz!

Zwolniłem chwyt i ujrzałem jak dziewczyna leci do tyłu, gdyż zapomniała się zaprzeć. Po chwili usłyszałem głośne chrupnięcie, a narkotykowy szał zaczął się powoli rozmywać i wszystko zaczęło wracać do szarej rzeczywistości.

Gdy znowu widziałem wszystko w ciemnych, demonich barwach rozejrzałem się po pokoju. Po chwili realizacji zdziwiłem się mówiąc:

- Aaa, bo to nie jest mój pokój! Entschuldigung Blanca.

Prześledziłem wzrokiem w poszukiwaniu kobiety i ujrzałem ją na podłodze z głową wykręconą pod dziwnym kątem i powiększającą się kałużą szkarłatu za jej głową.

Skierowałem wzrok trochę w górę, a moim oczom ukazał się zakrwawiony kant wcześniej to przewróconego regału. Zrobiłem zniesmaczoną minę i podsumowałem całą sytuację:

- Taa... To ona już tu tak była...

Wyszedłem szybko z pokoju i skierowałem się przez przeciekający z sufitu demoni korytarz do gabintu Evansa. Muszę mu opowiedzieć o tej sprawie i ją jakoś naprostować. Na szczęście nikt mnie nie widział wychodzącego z pokoju Blanki, ani nie zwrócił uwagi na krzyknięcia i szarpaninę wcześniej w jej wnętrzu. W końcu to obóz Demonów. Tu krzyki nikogo nie dziwią.

Drzwi gabinetu Evans oczywiście były zamknięte, a przed nim stali dwaj wartownicy. Z każdym kolejnym krokiem w kierunku pomieszczenia dźwięki z jego wnętrza zaczęły się nasilać. Wszystko wskazuje na to, że Evans na kogoś krzyczał. Nagle drzwi otworzyły się z hukiem na zewnątrz prosto w jednego z wartowników. Rama walnęła go w czoło tak mocno, że poleciał na podłogę, a drugi nawet się nie ruszył. Z wnętrza gabinetu Evansa wymaszerowało kilka osób, każdy ze szkarłatnym napisem D.E.M.O.N.

- Banda jełopów! - żegnał ich swoimi słowami Evans. - Chuj mnie obchodzi, że transportu bronił jakiś jebany deadpool! Jak krwai to znaczy, że można go zabić!

Poczekałem chwilę, aby ochłonął i podszedłem do otwartych drzwi. Drugi wartownik natychmiast zagrodził mi przejście. Stanąłem wyprostowany i spytałem głośno:

- Herr Kommandant! Czy mogę wejść?

Usłyszałem głośno westchnienie i po chwili zawtórował rozkaz:

- Przepuść go!

Wartownik pozwolił mi przejść i po chwili do moich nozdrzy doleciał zapach goździków. Wszystko wskazuje na to, że Evans lubuje się w tym zapachu.

- Usiąść. - rozkazał wskazując otwartą ręką krzesło. - I zamknąć mi te jebane drzwi!

Usłyszałem za plecami dźwięk zamykanych drzwi i rozparłem się na siedzeniu. Już miałem opowiedzieć Evansowi o całym incydencie, lecz widząc jak gapi się na wyłożoną mapę stanu Nowy York na jego biurku i jedną ręką mając cały czas zaciśniętą na jego włosach postanowiłem załagodzić obecną sytuację.

- Szefie, wiem, że jestem tylko pionkiem, ale niemiecka myśl techniczna jest przydatna do rozwiązywania problemów. Każdych.

Na jego twarzy zatańczył na chwilę uśmiech i mruknął.

- Doceniam to Zussman, ale są sprawy, które przerastają mnie, a co dopiero Ciebie.

- Jakie to sprawy? - nie ustępowałem.

- Naprawdę chcesz wiedzieć? Więc proszę bardzo. Mamy za mało ludzi, aby podbijać pobliskie obozy i atakować transporty z zaopatrzeniem od innych obozów. A poza tym nasze Demony są zbyt cenne. Do tego nachodzą mnie pogłoski o jakimś stróżu prawa Deadpoolu, a nasi 'sojusznicy' z Trupów nie wyściubiają nosa ze swojego skurwiałego metra i wysyłają nam pojedynczych ludzi do pomocy. Sam nawet współpracowałeś z jednym z nich, jak się on nazywał?

Przypomniał mi się brunet w słonecznych okularach lubiący palić cygara.

- Eron.

- Eron, Pieron, nieważne. Jesteśmy w czarnej dupie z naszymi 4 000 ludźmi. Po prostu chujnia z patatajnią. - podsumował.

Rzeczywiście sytuacja nie do pozazdroszczenia. Trupy w odróżnieni od nas to indywidualiści. Każdy z nich działa na swoją rękę. I to tutaj jest chyba problem. Brakuje im wspólnej sprawy, za którą mogliby walczyć. Chyba wpadłem na pomysł:

- A jakby tak podwoić tę liczbę?

- Co masz na myśli? - podniósł swoją głowę Evans.

Uśmiechnąłem się

- O ile się dobrze orientuję i o ile księgi w naszych archiwach nie kłamią to obóz Trupów wynosi 5 000 ludzi. Razem z naszymi będzie to 9 000. W sam raz, aby podbić okoliczne obozy liczące od 1 000 do 1500 osób.

- Zgadza się, ale jak już mówiłem Trupy nie są skorzy wysyłać małych grupek, a co dopiero wszystkich tam obecnych. Jak zamierzasz to osiągnąć?

Złączyłem swoje palce w wieżę, a mój uśmiech powędrował od ucha do ucha.

- Prowokacja. - odpowiedziałem krótko.

<cdn.>