Od Detlefa "Nowy obóz, stary ja cz.2"

Przełknąłem ślinę. No nic, gramy dalej.

- Hola, hola, - wtrąciłem -  możesz mnie nazywać szpiegiem, a nawet możesz mnie nazywać samobójcą, ale na pewno nie niekompetentnym. Bez urazy, ale bardziej niekompetentni są twoi podwładni, gdy mnie tutaj targali.

- Co masz na myśli? - spytał zaciekawiony brunet

- To, że jeżeli jakimś cudem bym się stąd wydostał, to trafiłbym tu znowu bez problemu. Czekaj… jak to szło? Dwa razy w prawo, siedemdziesiąt trzy stopnie, później w dół, schodami w dół bez półpiętra, w lewo, znowu w prawo i potem tak długo prosto, że można się rozmarzyć o odrodzeniu Wielkich Niemiec... Coś pominąłem?

Przywódca obozu popatrzył wymownie na swoich podwładnych i zagwizdał. Na jego twarzy zatańczył uśmiech i powiedział:

- Czyli najlepszym sposobem, abyś już tu nie wrócił, to zabić cię tu i teraz, a i tak ścierwo rzucić psom.

Wredny jest.

- Nie przyszedłem tu po to, by ginąć… Evans.

- To powiedz mi w końcu, po co tu przyszedłeś? - natychmiast spytał

Przyszedłem tu po to, aby zawrzeć pakt z diabłem.

- Po to, aby się do was zaciągnąć. - zdziwił się, a ja kontynuowałem - O Tobie, twoich braciach krążą legendy po całym stanie. Oraz o twoich Demonach. Nasze cele są zbieżne i dlatego tu przyszedłem.

Zaśmiał się teraz gardłowo i gdy znów stał się poważny powiedział:

- Ty mnie już znasz... a ja o ciebie wiem tylko tyle, że jesteś samobójcą i tu przyszedłeś. Jak się nazywasz? Czy jak to się u was w Niemczech mówi: “Wie heißt du”?

Odpowiedziałem bez chwili wahania.

- Detlef Friedrich Zussman.

- Panie Zussman - zaczął oficjalnie - w swojej przenikliwości musi Pan wiedzieć, że zakradając się tu i prosząc mnie o przyjęcie zachowuje się Pan jak jakiś typowy… nie wiem… może? Kurew, szpieg! - krzyknął i odrzucił zamaszyście zakrwawione krzesło, które stało obok mnie.

Z tym człowiekiem tak łatwo nie pójdzie. No nic, wszystko zawiodło. Na szczęście mam jeszcze asa w rękawie. Rzucę mu wyzwanie.

- Chcesz dowodu mojej lojalności? To mnie wypróbuj! - krzyknąłem dumnie - Daj mi amunicje, cel do zgładzenia! Każ mi kogoś pobić, to pobiję! Każ mi kogoś porwać, to porwę… Ale mam jeden warunek.

Evans zrobił teraz wielkie oczy i wygłosił pod nosem monolog:

- Ten dzień nie może być bardziej popierdolony... jakaś kurew wbija mi do obozu, zawraca mi dupę i jeszcze czegoś ode mnie żąda. - parsknął - Ale mów! Co naziści takiego chcą w tych czasach?

To, że teraz dał mi mówić, to oznaka, że jeszcze pożyję. Najwyższy czas wyjawić mu mój plan.